حفره های ذهنم بوی نا می دن ، بوی کهنگی

مدت هاست ذهنم رو خالی کردم ، نمی دونم چرا این حفره ها همیشه  می خوان حفره بودن خودشون رو اثبات کنن .

چشمام هی آبستن اشک می شن و هی بارور نمی شن

ذهنم هی از هیچ پر میشه و هی خالی نمی شه

هی تاریخ رو بالا می‌ آرم و هی هیچ قی می کنم

     هیچ این کلمه زشت بد ترکیب بد تحریر

می خوام فرار کنم از همه زمانها و مکان هایی که شاید بهشون تعلق داشتم و دارم.

می خوام فرار کنم از اینهمه منطق و احساس و حفره های کپک زده .

می خوام فرار کنم از ذکر و رقص و آواز و دف و تسبیح و عود و دغدغه.

می خوام به جهل پناه ببرم ، به نادانی ، به آرامش .

می خوام از هرچی که رنگ دونستن می ده فرار کنم از هرچیزی که می خواد

 حفره های ذهنمو پر کنه .

من می خوام به پستوهای کپک زده ذهنم پناه ببرم