_ خوب ، من دیگه برم ، خوابم می یاد !

_ اکی ، خوشحال شدم ....

 بی اختیار میخوام تایپ کنم  "بیدار شدی بم  زنگ بزن " یهو حرفم رو مزه مزه میکنم می بینم خیلی چرته!

این جملهِ  مال ِ سالها پیشه !. مال اون زمانی که وقتی می خوابیدی منم خوابم می برد ، وقتی بیدار می شدی منم بیدار می شدم . نه الان که صدات با تاخیر می رسه ، نه الان که وقتی می خوابی من بیدار می شم .وقتی من می خوابم تو  تازه می ری سر کار.

تازگی ها یاد همه آدمایی می یفتم که نیستن . می ترسم . همه دوستام کم کم دارن می رن .

اونی که صداش با تاخیر میرسه ، دختر مهربون تحریریه ، آقای مخترع ، آقای کارگردان، ....

حالا هم داره نوبت دوست  معمار عزیزم میرسه . و من بیشتر می ترسم ، از نبودش . بش فکر که می کنم بغضم میگیره .

آقای جامعه شناس  هر 3 شنبه که منو می بینه میگه " یه قرار بزار با هم  بریم خونش " ولی من نمی زارم ، من حتی جرات دیدنش رو ندارم ،دیگه بش sms هم نمیزنم ، دیگه حتی حال مامانش رو نمی پرسم ، می ترسم  وقتی حرف می زنه بغضم بترکه. دوست معمارم یادگاری روزای کنکور  ِ ، یادگار 3 ماه زندگی کردن هر روز باهاشه ،3 ماه کمپینگ درس خوندن ما 3 تا - من ، آقای جامعه شناس و  دوست معمار- یادگار روزای بهاری 5 سال پیش که سر میز ناهار،  مسابقه تاریخ ادبیات می زاشتیم  و آقای جامعه شناس همیشه برنده می شد .یادگار همه جلسه های بحث ،یادگار تا صبح کار کردن ِ شبای تحویل پروژش ،  یادگار همه روزای خوبی که عین 2 تا خواهر با هم زندگی کردیم. ولی تا چند وقت دیگه نیست . مثل تو که دیگه نیستی ، مثل هم اونایی که نیستن و دیگه هم بر نمی گردن.