9ُth day

 

*:  I'm waiting 4 ur call

 

ساعت 5 صبح که گوشی تلفن رو گذاشتم ، نه قادر بودم به چیزایی که تو این دو ساعت گفته شده فکر کنم و نه حتی تصمیم بگیرم که از اتفاقی که نیفتاد خوشحالم یا ناراحت . فقط دلم می خواست بخوابم .

ساعت 7:30 با سر کار باشم ، خیلی خرسند کننده است که فاصله محل کارت تا خونه ات 15 دقیقه است که وقتی خواب میمونی و ساعت 8 بیدار میشی ، مطمئنی که 8:30 میتونی به نگهبان دم در شرکت صبح بخیر بگی. به شرطی که دوش نگری و بیخیال آرایش کردن بشی . فقط لباس های مشکیت رو بپوشی و بزنی بیرون .

Admin شبکه شدن ، چیزی ِ که من تو خواب هم نمی دیدم ولی الان دارم کم کم بش می رسم.

خانم جایگزین رو امروز بردم شریف تا فوت و فن کار (!!!) رو یادش بدم ، هر چند شبیه شیر برنج میمونه ولی اونچنان کاری نیست که از عهدش بر نیاد ، امیدوارم . 

خنده های مصنوعی ، تظاهر یه ریلکسی ، شوخی های... میتونه آدم رو پکر کنه مخصوصا وقتی بعدش مجبور باشی به مجلس ختم پدر آقای شاد بری و تازه تو مسجد مجبور باشی کفشات رو دربیاری و روی زمین بشینی .

با بعضی از آدما بهتر  نوع رابطت رو هیچ وقت عوض نکنی، اینُ وقتی تو آزادی با دوست هنرمندم خداحافظی میکردم فهمیدم ، شاید بهتر بود هیچ وقت همکار نمی شدیم .

به شوق صحبت کردن شب با تو خودم و رسوندم خونه ، ولی دیگه نمی تونستم چشمام رو باز نگه دارم و خوابیدم ، این قدر خسته بودم که صدای هیچ زنگ و اس ام اس ای بیدارم نکرد . خیلی غمگینم که امشب هم نتونستیم با هم حرف بزنیم .

---

آقایون ، خانوما ، وقتی مستین اینجا رو نخونین ، اگه خوندین کامنت نذارین ، اگه گذاشتین زودتر از اونی که من بخونم و  ناراحت بشم طلب مغفرت کنین .

اینکه بعد از 4 سال ما هنوز با هم دوستیم حماقت منه یا خوش شانسی تو ؟