یلدا بازی

حالا که ما هم به دعوت دوست دخترم به یلدا بازی دعوت شدیم باید اعتراف کنم که :

وقتی خیلی کودک بودم علی رغم همه شباهتهای ظاهری و باطنی با خانواده ام ، تا مدتها فکر میکردم من یه بچه سر راهیم و به فرزندی قبول شدم . یادم نمی یاد کی به این نتیجه رسیدم که یه جور دیگه فکر کنم ولی احتمالا دیدم راحت ترم اگه واقعا فرزند پدر و مادرم باشم
10 سالم بود که یه روز دم در پارکینگ خونمون در حالی که داشتم اسکیت بازی میکردم دیدم پسر سرایدار همسایه کناری می خواد بیاد توی پارکینگ ، وقتی که بش تذکر دادم که نمی شه بیاد تو و اون گوش نداد مجبور شدم جلوی همه بچه های محل بزنمش (باید اعتراف کنم که چون دستش شکسته بود و تو گچ بود نمی تونست مقابله به مثل کنه)
به خاطر چشمهای آدما باشون دوست می شم و از روی سلیقه موسیقاییشون در موردشون قضاوت می کنم و باهاشون صمیمی میشن (البته استثنا هم یکی دو مورد وجود داره)
در مقابل چند چیز خیلی ضعیفم و کنترل احساساتم دست خودم نیست .الف) اینکه یکی صدای آواز خوندنش خوب باشه، ب) اینکه یکی خوب ساز بزنه ،ج) به یه چیزایی حالا هرچی که می خواد اعتقاد داشته باشه. اینجاست که یهو تمام احساساتم بدون توجه به اینکه یارو کیه و چیه قلنبه می شه ، خدا رو شکر آدمهایی که تو زندگیم این ویژگی ها رو داشتن هنگامی رو به رویی باهاشون اول فهمیدم که مزدوج هستند بعد فهمیدم که دارای ویژگی های فوق هستند. که اگه این طور نبود من باید تا حالا دچار شکست های عشقی متعددی شده بودم.
نمی تونم اینم نگم که به دختر ها بیشتر از پسر ها علاقه دارم و بر خلاف خیلی از دختر ها اگر چه دوست دختر دارم ولی هنوز نتونستم خودم رو متقاعد کنم که دوست پسر داشته باشم. عاشق دخترای کمر باریک ام که اگه ریزه میزه هم باشه که دیگه چه بهتر . بنابراین به هیچ وجه زندگی بدون دوست دخترم و دوست جونم و خواهر بزرگم رو نمی تونم تصور کنم .