Colourful

 

کاش ایران و البته تهران به همین خوبی ای بود که راگه توی داکیومنتری ش معرفی کرده بود ، مخصوصا این روزها که به 31 شهریور نزدیک میشیم و بی ثباتی بیشتر معنا پیدا می کنه ، بی کار شدن و دوباره دنبال کار گشتن و ... . هرچند واقعا دیگه نگران نمی شم ، مثل همه روزای دیگه بد و خوب اونجوری که باید می گذره ، به جاش این چند هفته آخر فقط عشق و حال کردیم و می کنیم و مسلما با برنامه ریزی 4 روز آخرش که دیگه غوغاست . زندگی همه چیش خوبه ، خوب نیست عالیه ، وقتی یک عالمه آهنگی که دوست دارم رو به راحتی می تونم دانلود کنم، همه ی آلبوم های Yann Tiersen  یا Goran Bregovic و خیلی های دیگر ، یا وقتی آلمادوار ها را می بینم و لذت میبرم ، یا حتی وقتی فیلم به شدت امریکایی The pursuit of happyness  رو میبینم و می تونم به جای فحش دادن به هالیوود ، از هیکل ویل اسمیت لذت ببرم .

یک عالمه حرف توی ذهنم جا به جا میشه در روز ، بعضی وقتها عین احمقها بلند بلند فکر میکنم ، این روزها لبخند می زنم و فکر میکنم چقدر خوشبختم که از اون دایره رعب آور خارج شدم ، تازه فهمیدم که در آن دایره احمقانه بودم این همه سال ! دایره ای که نمی دونستم دایره است . نمی دونستم من دقیقا نزدیک مرکزش ایستادم ، همه این سالها . واقعا خوشحالم که دیگه در اون دایره نیستم . دایره ای که بعضا آدمهای خوبی هم توش یافت می شد ، ولی هیچ کس هیچ کس رو نمی شناخت و همه در مورد هم کنجکاو بودند. آدمهایی که همدیگر رو نمی دیدند و فکر میکردند جایی که ایستادند درست مرکز دایره است .آدمهای احمقی که نمی دونستند اصلا مرکز دایره وجود خارجی نداره براشون . و من در مرکزش ایستادم برای لحظاتی و با شتاب گریز از مرکزش خودم رو به بیرون پرت کردم . حالا خوشحالم که بالای دایره ایستادم و از اون اضطراب لعنتی که مطمئنا همه داشتنش رها شدم . انگار تا پرتاب نشی نمی فهمی تو چه اضطرابی زندگی میکنی. عجب حماقتی .

حرف زیاد دارم ، در مورد سطح و عمقی که دیگه وجود نداره ولی ما هنوز خوشیم و دور. اینکه چقدر خوبه که تغیرات رو می تونیم بپذیریم. این که مامانم فوق العادست . این که چقدر از دیدن همکارای قدیمم تو فیلم راگه خوشحال شدم ، اینکه چقدر بزرگ ، واقعا بزرگ شده بود .این که واقعا با دیدن عکس آخوندها آدم یاد بیگ برادر می افته ؟ این که کاملا برام عشق و دوست داشتن معنای روشنی دارن . این که خدا رو به خاطر آفریدن خیام شکر میکنم ، این که معتاد به باغ فردوس شدم . این که این گوگل ریدر واقعا چیز خوبیه .این که سربازی چه خروس بی محلیه وسط زندگی آدما،‌ این که نمی تونم صبر کنم تا سه شنبه ، این که نمی دونم شاهرخ خان غمگین ام میکنه یا شاد . این که بی هیچ ذهنیتی دلم برای دوست دخترم تنگ شده که البته خودم می دونم چرا . اینکه فردا آخرین هفته کاریه ، اینکه من الان باید برم بخوابم ، اینکه خیلی آرومم .

 من خیلی مثکه دارم بلند بلند فکر می کنم نه؟